Ταξίδι σ’ άγνωστη χώρα

Παιδί μου, ξύπνα

έξω το σκότος κυριαρχεί

ο κόσμος έχει θάψει κάθε ελπίδα σωτηρίας

η αγάπη αυτοκτόνησε

ζητιανεύοντας μία αγκαλιά...

Παιδί μου, ξύπνα!

Βγες και ζωντάνεψε όλα τα πεθαμένα 

που έχουν ριζώσει,

ώθησε στην αυτοχειρία

ό,τι κατατρώει το μυαλό και την καρδιά μας...

Η λύπη,

η πίκρα 

νικούν πανηγυρικά.

Παιδί μου, ξύπνα!

Γίνε ελπίδα,

ελπίδα χαράς..

Πονάω... Πονάμε...! 

Θλίψη παντού!..

Παιδί μου, ξύπνα!

Μία πίστη

για δύναμη ψυχής θέλουμε.

Γίνε αυτή

και εξόρισε όλα τα κακά 

που μας βασανίζουν

σε μακρινούς τόπους,

που δεν υπάρχει ανθρώπινη ζωή..

Παιδί μου, καλημέρα..!!

Για σένα που μισώ και λατρεύω

Αυτός εδώ

αυτή εκεί.

Ήταν μαζί 

την λάθος μέρα,

ώρα..

στιγμή.

Ήρθε το τέλος,

απόλυτη νεκρική σιγή.

Παράδεισος ή Κόλαση;

Λένε πως ο παράδεισος 

είναι εκεί που χαμογελάει η ψυχή.

Εγώ τον βρήκα στην δική σου αγκαλιά,

λίγα λεπτά πριν το αντίο 

με μια μακρόσυρτη ανάσα,

λίγα δεύτερα πριν χαθεί η μαγεία της στιγμής.

Κάπου εκεί ανάμεσα στα πληγωμένα βέλη

κρυβόταν η ατέλειωτη επιθυμία,

το δικό μου πάθος που ξεπρόβαλε 

μόνο στην εικόνα τον ματιών σου.

Ο δαίμονας μου, μου ψέλλισε..

Συνέχισε!

Και εγώ γραπώθηκα σαν πριγκίπισσα 

απο αλλιώτικο παραμύθι

στα δίχτυα της καρδιάς σου.

έμοιαζες με θάλασσα πλάνα

και γω με άπειρο κολυμβητή.

Είχα πλέον προσδεθεί,

το ταξίδι είχε όμως ήδη λάβει μάταιο τέλος.