Εσύ.

Αγγελικά πλασμένος

με καρδιά διάφανη.

Ένα βιβλίο που μόλις έχει τυπωθεί άγραφο.

Γράφω τρυφερά,

 μήπως και πληγωθούν οι σελίδες σου

 από την αιχμηρή πένα μου.

Ακόμα και αν δεν υπήρχες

εσένα θα επινοούσα.

Ο χορός

Δεν θα μπορούσα να σε έχω χωρίς το σκοτάδι σου,

δεν θα μπορούσες να με έχεις χωρίς την τρέλα μου.

Αυτό είναι εγώ

αυτό είναι εσύ. Εμείς.

Εάν οι δαίμονες μας

 δεν μπορούν να χορέψουν μαζί τον χορό του θανάτου,

δεν μπορούμε ούτε εμείς.

   

Την εικόνα δανείστηκα από:

http://lovercaffe.blogspot.gr 

Λάμψη.

Κλείνω τα μάτια.

Σε βλέπω εκεί,

μέσα στα όνειρα μου. 

Έμορφα άστρα.

Αφουγκράζομαι το σύμπαν μου.

Εξερευνώ εκείνους τους τόπους ...

Που κανείς δεν άντεξε στο πέρασμα τους.

Τώρα σκοτάδι.

Μη μιλάς,

η ησυχία

 είναι από μόνη της πολύλογη.

Άσε τα μάτια να μιλήσουν

τα λένε καλύτερα.

Μέσα στο μαιευτήριο

γεννιέται ο καινούριος μου εαυτός.

Μάνα είχει την σιωπή,

δεν σώπασε ποτέ.

Πατέρα είχε την φυγή,

ποτέ δεν εγκατέλειψε.

Είχε εκείνη την λάμψη μέσα του

που κανένας δεν μπόρεσε να ξεθωριάσει.

Τις νύχτες χάνομαι.

Τις νύχτες που λείπεις,

χάνομαι δίχως υπεκφυγές.

Πιάνω τον εαυτό μου

εξαρτημένο,

θυμωμένο,

παραδομένο.

Θέλω στον έρωτα σου,

μια στάλα εξουσίας

κι επανάστασης.

Να ξεδιψώ στην απουσία σου. 

Παζλ σχιζοφρένειας

Τύρβη γύρο μας.
Πάντα σκηνοθετώ το ίδιο έργο.
Εσύ σχοινοτενής ομιλητής,
Εγώ ενεή μπρος στην σκιά σου.

Σκιά χρωματιστή,
ενδόμυχη και ζείδωρη.

Ξαγρυπνώ κάθε βράδυ για αυτήν την σκιά,
έχει στοιχειώσει,
έχει αναστατώσει...κάθε σπιθαμή,
κάθε ηρεμία,
κάθε γαλήνη
 που υπήρχε πριν εμφανιστείς στην ζωή μου.

Γλίστρη για την ματαιωμένη συντέλεια μου.

Ήσουν σαν ένα παζλ
που σαν το ένωνα,
 θα με έσωζε απ την σχιζοφρένεια.
Μπήκα στο παιχνίδι.

Κομμάτι πρώτο.
Μου είπες..
- Μην ψάχνεις γύρο σου να το βρεις.
Είναι μέσα σου.
-Το βρήκα! Μ' ακούς;;
Το βρήκα!
Είσαι η κινητήριος δύναμη μου.

Κομμάτι δεύτερο.
Η χαρά της πρώτης μου επιτυχίας
εξασθενεί.
Δεν χάνεις στιγμή,
με ενθαρρύνεις και συνεχίζω ακάθεκτη.

Κομμάτι τρίτο.
Σε ρωτάω ..
- Μ'αγαπ...
- Ξεφεύγεις μικρή μου!

Σήμερα τα πράγματα 
δεν είναι απαράλλακτα.
- Με πονάς! Σταμάτα...
- Η αγάπη πρέπει να σε πονέσει
να την νιώσεις ως το μεδούλι.

Κομμάτι τέταρτο.
Ουφ κουράστηκα.
- Είμαι ο στόχος σου; με ρωτάς.
- Βλέπω τα μάτια σου,
 και μέσα μου σχηματίζεται το άπειρο.
Όχι δεν είσαι ο στόχος μου,
 είσαι το ξημέρωμα μου.
Ένας λόγος αξίας της ύπαρξης μου.

- Τότε κέρδισες.

Το παζλ ολοκληρώθηκε.

Λήθη.

Δεν είναι η αλήθεια  αυτή που  πονάει
 πονάει η επιβεβαίωση.
πως κάποιος
κάπου (ξέρει ο καθένας που)..
Κάποτε
σε πλήγωσε
χρόνος χαμένος
χαμόγελα δίχως πειθώ..

Δίχως πειθώ σε σένα
ναι! Σε σένα.
Ακατόρθωτο να ανακτήσεις
ό,τι σε έκανε ευτυχισμένο.

Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι
στο κυνήγι της αμοιβαίας αγάπης,
γιατί απλούστατα έτσι μπορούμε
να αγαπήσουμε και τον εαυτό μας.

Κι αν ο εαυτός μας
έχει χαθεί
σε αδιάβατα μονοπάτια;
Κι αν έχει γέρικη ψυχή;

Χαμένη σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο
και σε ψάχνω ζαλισμένη απ το ποτό της άρνης.

Άλλη χάρη ένας τόπος
 όταν περπατάς ερωτευμένος.
Αφέσου λοιπόν να αγαπηθούμε.

ΕΠΑΝΑσταση

Ατάραχη επανάσταση,

πάντα δίνεις γεύση 

στην άνοστη καθημερινότητα.

Γεύση απροσδιόριστη,

μοιάζει με αυτήν της ηδονής.

Σαν την γευθείς αναγαλλιάζεις,

ξαναγεννιέσαι πεθαίνοντας.

Ματώνεις και κερδίζεις 

                  ή

δεν διεκδικείς και χάνεις.

Το δικό μου αίμα έχει το κόκκινο
της αναρχίας.

Το κόκκινο αυτό
που  με αναζωογονεί.

Απέθαντη

    Κανείς δεν κοιτούσε γύρω του πια.

Όλοι φορτισμένοι από τα ζιζάνια,

που έχουν βρει τροφή στις σκέψεις.

Σουλατσάρουν στις σπιθαμές 

των εγκεφάλων τους..

Μέσα στην παράνοια 

εγώ..

 βρήκα ποίηση!

Στον δρόμο,

σε εκείνο το λουλούδι..

που βρήκε ζωή μέσα στα τσιμέντα.

Άθλος απέθαντος.

Έξοδοι και αδιέξοδοι..

Τα μάτια σου ήταν πάντα η καλύτερη λύση,

υπήρχαν σε κάθε παρατρέλα μου,

σε κάθε αλόγιστη γεμάτη με εσένα σκέψη!

Το κρύο εισχωρεί μέσα μου.

Είχα αφήσει βλέπεις....την πόρτα της καρδιάς

ανοιχτή!

Μήπως και θυμηθείς.

Σε θέλω ολόκληρο

ψυχή και σώμα.

Το κορμί 

αδύναμος κρίκος,

παραλύει σε κάθε άγγιγμα σου.

Κρυώνω μ΄ακούς;

Κρυώνω!

Ποτέ δεν άκουσες.

Στην κλίνη

Στην νεκρική κλίνη,

ποτίζει το σώμα μου από τα αρώματα.

Σιωπηλή και ανέκφραστη,

περιμένω την ανάσταση εαυτού.

Θρηνούν όλοι γύρο μου

για τα αδικοχαμένα 

συναισθήματα 

που θανατώθηκαν ακαριαία.

Κλινικά εν ζωή

σωματικά εν θάνατον.

Άλλη μια μέρα επιβίωσης.

Το σώμα μου ανέγγιχτο περιφέρετε ανούσια.

Η καρδιά

σαν μια κυοφορούσα

έτοιμη να γεννήσει νέες αυταπάτες.

Προσπαθείς να με επαναφέρεις 

στα στάνταρ που ποτέ δεν είχα.

Οπλοφορώ τις αμφιβολίες μου,

τις βάζω σε εκτελεστική γραμμή

τις σκοτώνω μια προς μια.

Μα ξέχασα πως μέσα σε αυτές

υπήρξες και συ..

Ξαναφορεμένα συναισθήματα

Ωραιοποιημένες καταστάσεις

μέσα σε ιδανικές ματιές,

ξαναφορεμένα σώματα,

ψυχές και χαμόγελα.

Εξάρτηση στην απεξάρτηση.

Πέτα τα εύχρηστα αντικείμενα κατάκτησης,

δώσε μου λίγη γεύση πάθους

και θα κάνω το ταβάνι μου

απέραντο ουρανό

θα ταξιδεύουμε σε ονείρατα άπιαστα

χωρίς εξωραϊσμένες ψευδαισθήσεις

χωρίς ανώφελες υποσχέσεις.

Το λατρεμένο σου εγώ,

θα ταξινομείται σε καλούπια ρόλων 

που δεν θα μου ταιριάζουν.

Μα εσύ χάσε με...

Πριν προλάβω να θέσω
 υπό εξαφάνιση τις αναμνήσεις που στοιχειώνουν.

Ταξίδι σ’ άγνωστη χώρα

Παιδί μου, ξύπνα

έξω το σκότος κυριαρχεί

ο κόσμος έχει θάψει κάθε ελπίδα σωτηρίας

η αγάπη αυτοκτόνησε

ζητιανεύοντας μία αγκαλιά...

Παιδί μου, ξύπνα!

Βγες και ζωντάνεψε όλα τα πεθαμένα 

που έχουν ριζώσει,

ώθησε στην αυτοχειρία

ό,τι κατατρώει το μυαλό και την καρδιά μας...

Η λύπη,

η πίκρα 

νικούν πανηγυρικά.

Παιδί μου, ξύπνα!

Γίνε ελπίδα,

ελπίδα χαράς..

Πονάω... Πονάμε...! 

Θλίψη παντού!..

Παιδί μου, ξύπνα!

Μία πίστη

για δύναμη ψυχής θέλουμε.

Γίνε αυτή

και εξόρισε όλα τα κακά 

που μας βασανίζουν

σε μακρινούς τόπους,

που δεν υπάρχει ανθρώπινη ζωή..

Παιδί μου, καλημέρα..!!

Για σένα που μισώ και λατρεύω

Αυτός εδώ

αυτή εκεί.

Ήταν μαζί 

την λάθος μέρα,

ώρα..

στιγμή.

Ήρθε το τέλος,

απόλυτη νεκρική σιγή.

Παράδεισος ή Κόλαση;

Λένε πως ο παράδεισος 

είναι εκεί που χαμογελάει η ψυχή.

Εγώ τον βρήκα στην δική σου αγκαλιά,

λίγα λεπτά πριν το αντίο 

με μια μακρόσυρτη ανάσα,

λίγα δεύτερα πριν χαθεί η μαγεία της στιγμής.

Κάπου εκεί ανάμεσα στα πληγωμένα βέλη

κρυβόταν η ατέλειωτη επιθυμία,

το δικό μου πάθος που ξεπρόβαλε 

μόνο στην εικόνα τον ματιών σου.

Ο δαίμονας μου, μου ψέλλισε..

Συνέχισε!

Και εγώ γραπώθηκα σαν πριγκίπισσα 

απο αλλιώτικο παραμύθι

στα δίχτυα της καρδιάς σου.

έμοιαζες με θάλασσα πλάνα

και γω με άπειρο κολυμβητή.

Είχα πλέον προσδεθεί,

το ταξίδι είχε όμως ήδη λάβει μάταιο τέλος.