Απέθαντη

    Κανείς δεν κοιτούσε γύρω του πια.
Όλοι φορτισμένοι από τα ζιζάνια,
που έχουν βρει τροφή στις σκέψεις.

Σουλατσάρουν στις σπιθαμές 
των εγκεφάλων τους..

Μέσα στην παράνοια 
εγώ..
 βρήκα ποίηση!
Στον δρόμο,
σε εκείνο το λουλούδι..
που βρήκε ζωή μέσα στα τσιμέντα.

Άθλος απέθαντος.
Έξοδοι και αδιέξοδοι..

Τα μάτια σου ήταν πάντα η καλύτερη λύση,
υπήρχαν σε κάθε παρατρέλα μου,
σε κάθε αλόγιστη γεμάτη με εσένα σκέψη!

Το κρύο εισχωρεί μέσα μου.
Είχα αφήσει βλέπεις....την πόρτα της καρδιάς
ανοιχτή!

Μήπως και θυμηθείς.
Σε θέλω ολόκληρο
ψυχή και σώμα.

Το κορμί 
αδύναμος κρίκος,
παραλύει σε κάθε άγγιγμα σου.

Κρυώνω μ΄ακούς;
Κρυώνω!
Ποτέ δεν άκουσες.

1 σχόλιο:

  1. Ανταπάντηση από τη "Χαλασμένη Πόρτα"

    "...Σφίγγεις το λαιμό. Μάταια. Ταχυδακτυλουργικά ξετυλίγουν το αόρατο νήμα σου. Σου κλέβουν τις σκέψεις. Έχεις επίγνωση. Δεν σε ναρκώσανε. Ξέρεις τί συμβαίνει.
    Κλωτσάς την πόρτα και την ανοίγεις διάπλατα. Μόνος σου σκαρφαλώνεις στο προσκήνιο της Μεγάλης εις βάρος σου Κλοπής. Δε φοβάσαι πια. Πήρες τη μεγάλη απόφαση:
    Θα γίνεις Ποιητής.

    Το ξέρεις πως οι εχθροί, οι εισβολείς, οι στρατιώτες οποιουδήποτε καθεστώτος ποτέ δεν ήξεραν και ποτέ δε θα μάθουν να ερμηνεύουν την Ποίηση...."

    ΑπάντησηΔιαγραφή